Welkom op RYTHOVIAAN het blog dat je veel interessante historische,culturele, maatschappelijke en wetenschappelijke onderwerpen laat zien. Rythoviaan bestaat sinds 2007 en was bedoeld als uitbreiding bij mijn lessen geschiedenis. Nu ik met pensioen ben blijft het blog bestaan maar misschien meer als naslag met soms een onverwachte draai. Ik dank al mijn oud-leerlingen voor hun vriendelijke inzet !
Veel plezier met RYTHOVIAAN.
Sergey Lavrov is de Minister van Buitenlandse Zaken van de Russische Federatie
SERGEY LAVROV: “De overweldigende meerderheid van de staten, de Wereldmeerderheid, heeft zich niet aangesloten bij de sancties [tegen Rusland], maar kan voorlopig haar stem niet hoog genoeg verheffen tijdens de debatten. Ze beginnen echter te beseffen dat dit iedereen kan overkomen, en dat elk land het doelwit kan worden van sancties door de VS, Europa of welke Amerikaanse bondgenoot dan ook. Niemand kan voorspellen wat de VS de volgende dag niet leuk zullen vinden. De afgelopen jaren was het voor de VS niet leuk dat Oekraïne een buurland van Rusland was en ernaar streefde normale werkrelaties met dat land te ontwikkelen. Ze begonnen het de Europese Unie binnen te slepen onder de slogan ‘je bent óf voor ons, óf voor Rusland.’ Dit ‘of-of’-ultimatum zal niet snel verdwijnen. Kijk naar Servië. Ze krijgen hetzelfde te horen: ‘Doe mee aan de sancties tegen Rusland, geef Kosovo weg, erken zijn volledige onafhankelijkheid, en wij zullen u tot de Europese Unie toelaten.'” Zij [het Westen] probeerden een staatsgreep te plegen. Bovendien zal ik opmerken hoe de westerse gemeenschap, vertegenwoordigd door de EU, reageerde op de laatste verkiezingen. De VS beschuldigden de Servische autoriteiten van stemfraude en het kopen van stemmen tijdens de verkiezingen. Washington zei dit op dezelfde dag waarop de campagne om Donald Trump uit de verkiezingen te verwijderen, van start ging. Dat is wat de heersende elite wilde. Dit veroorzaakte golven van verontwaardiging in de VS zelf, maar voor de Amerikaanse regering maakt dit helemaal niets uit. Ze mogen alles doen. Ze zullen doen wat ze willen, en dan anderen dicteren. Veel landen zijn zich hiervan bewust. Steeds meer landen vertellen ons dat ze achter ons staan. Ze begrijpen dat het langdurige proces van het vormen van een multipolaire wereld is begonnen. Ze zullen ons helpen door actie te ondernemen, maar zullen af en toe valse excuses moeten verzinnen (excuseer de onbeschofte uitdrukking) om te voorkomen dat het moeilijk wordt. Dit is een ernstige trend.” ‘Het streven van het Westen om anderen de les te lezen beperkt zich niet tot Afrikaanse of Latijns-Amerikaanse landen, of zelfs tot Servië, een kleine Europese staat. Ursula von der Leyen en Charles Michel zijn onlangs naar China geweest. Ik was geschokt toen ik Ursula von der Leyen in een interview aan de zijlijn van dit bezoek hoorde zeggen dat de houding van Europa ten opzichte van China bepaald zou worden door de houding ten opzichte van Oekraïne. Ik kon me zo’n onbeschaamdheid niet eens voorstellen. Ja, ze raakten eraan gewend om zo te praten met hun voormalige koloniën of andere ‘gemiddelde landen’ die financieel afhankelijk zijn van de EU en andere westerse staten. Maar zo praten met een grote macht, een land met de grootste economie ter wereld en een millennia lange geschiedenis, cultuur en tradities… Dit spreekt boekdelen over de manieren van moderne Europese bureaucraten.”
Het is hemeltergend hoe eenzijdig dat de Westerse pers rapporteert over dit conflict.
Vandaar hier wat tegengif tegen censuur en halve waarheden. Ik heb naast onze reguliere pers deze bronnen zeer veel geraadpleegd. Het verhaal dat ons in onze westerse pers verkocht wordt klopt niet door een ontstellend gebrek aan (historische) kennis en een door die pers veroorzaakte vooringenomenheid. Iedere oorlog kent twee kanten. Die moet je dan ook beiden belichten en onderzoeken. Ik heb mij vreselijk verbaasd over de directe censuur die hier werd ingesteld op Russische bronnen. Onaanvaardbaar eigenlijk. Rusland is geen Sovjet Unie meer en de president van de Russische Federatie is geen dictator. Rusland is uiterst divers in bevolking , culturen en het grootste land op aarde.
BRONNEN :
GEZOND VERSTAND Gratis download over Oekraine
https://www.youtube.com/@TheDuran
Marie Therese ter Haar van de onvolprezen https://www.ruslandacademie.nl/
Col MacGregor en Scott Ritter :
https://www.youtube.com/results?search_query=col+macgregor+ukraine
Jeffrey Sachs :
.jpg/250px-Thomas_Hobbes_(portrait).jpg)
De Engelse filosoof Thomas Hobbes accepteerde het idee dat de koning zijn gezag kreeg van God niet meer.
Hij verwierp ieder gezag dat berustte op theologische voorstellingen.
Hij vond dat de mens een soort robot was , een automaat ; het hart functioneerde als de veer in een uurwerk en de gewrichten als de radertjes.
Volgens Hobbes was de maatschappij “een strijd van allen tegen allen”. Dit was de natuurtoestand , die steeds als een grote verwilderende chaos de maatschappij bedreigt.
De mens was geen gemeenschapsdier maar gericht op zelfbehoud. De mens had de rede ( ratio) die hij gebruiken kon om zich te beveiligen tegen de driften van zijn medemensen
Om de strijd van allen tegen allen te voorkomen moest de mens het absolute gezag van een vorst wel accepteren, want hoe kon hij anders overleven ? Homo Homini Lupus , de mens is een wolf voor de mens.De mens moet daarom zijn vrijheid prijs geven om te overleven. De staat ( vorst ) krijgt op redelijke gronden alle macht.
John Locke stond sterk onder invloed van de wetenschappelijke opvattingen van zijn tijd. Vooral de opvattingen en ontdekkingen van Isaac Newton hadden een grote invloed op hem.
Locke is de filosoof van de constitutionele staatsvorm. Locke vindt niet zoals Hobbes dat het gezag van de staat moest berusten op de angst van de mensen voor elkaar. Nee, het gezag van de staat moet berusten op de “vrije wil en het onderling vertrouwen van de onderdanen”. Deze zijn in de natuurstaat met elkaar overeengekomen onderling een verdrag te sluiten waarbij de natuurlijke rechten van de mens worden gewaarborgd. Deze natuurlijke rechten zijn o.a. het recht op leven, het recht op vrijheid en het recht op eigendom. De vorst heeft volgens het verdrag tussen hem en zijn onderdanen de plicht de “onvervreemdbare rechten die de natuur aan ieder mens gegeven heeft te respecteren en te handhaven.
Als een vorst zich niet aan dit “ sociaal verdrag “ houdt heeft het volk het recht hem af te zetten.
Daarom is het recht op revolutie gerechtvaardigd en de Engelsen konden zo ook rechtvaardigen dat zij hun koning Jacobus II afzetten en nieuwe trouw zworen aan de Stadhouder-Koning Willem III.
De Duitse of liever gezegd Pruisische kanselier Otto Von Bismarck is het historische voorbeeld van wat men Realpolitik is gaan noemen.
Bismarck wilde sinds 1851 de Duitse landen verenigen in een groot keizerrijk onder Pruisische supervisie en met de koning van Pruisen als Duits keizer. Hij slaagde daarin in de eerste fase van zijn optreden. Niet voor niets werd hij de “Kanselier van Bloed en IJzer” genoemd want in korte tijd voerde hij drie maal oorlog om zijn doel af te dwingen. In 1864 voegde hij Sleeswijk Holstein bij Duisland in een oorlog tegen Denemarken. Oostenrijk kreeg Holstein en Pruisen het tegen de Deense grens gelegen Sleeswijk. Een bron van conflict met de keizer van Oostenrijk was geschapen.
In 1866 provoceerde Bismarck een oorlog met Oostenrijk. Deze “Bruderkrieg” won Pruisen en Oostenrijk werd uitgesloten uit de Duitse gebieden zodat Pruisens’ positie in Duitsland nog sterker werd. De keizerlijke aanspraken over wat het nieuwe Duitse Rijk zou gaan worden werden afgewend.
Hoe nu kon Bismarck de koning van Pruisen tot keizer maken over een verenigd Duits Rijk ? De Zuid-Duitse staten waren buiten Pruisens’Noord Duitse Bond gebleven. Deze katholieke staten , zoals Beieren , keken nog steeds naar het hof in Wenen. Keizerin Elisabeth , de echtgenote van Franz Josef was zelf een Beierse. U kent haar wel als Sisi.
De Noord Duitse Bond had met de Zuid Duitse Staten een defensief verdrag gesloten dat inhield dat als een vijandelijke macht het Duitse gebied zou aanvallen zij zich zouden moeten aansluiten bij de Bond. Dus had Bismarck een oorlog nodig.
Die vijand vond hij in de ijdele Napoleon III keizer van Frankrijk. Diplomatiek lokte hij Frankrijk uit en het Franse leger viel in 1870 de Duitsers aan. De Zuid Duitse staten sloten zich aan bij de Bond en na een snelle overwinning was Frankrijk verslagen en Napoleon III een krijgsgevangene.
In januari 1871 liet Bismarck Wilhelm I de koning van Pruisen in de Spiegelzaal van het slot in Versailles uitroepen tot Keizer van het Duitse Rijk. De Duitse eenheid was met bloed en ijzer tot stand gebracht. Maar hiermee haalde het nieuwe Duitse Rijk de vijandschap van Frankrijk binnen die zou leiden tot de Eerste Wereldoorlog. Frankrijk moest namelijk Elzas Lotharingen aan de Duitsers afstaan.
De tijd was gekomen om Realpolitik te gaan bedrijven vond Bismarck. In al zijn internationale optredens probeerde hij vrede en verzoening te brengen. Hij regelde geschillen op de Balkan. In de conferentie van Berlijn regelde hij de koloniale verdeling van Afrika tussen de wedijverende grote staten . Hij sloot defensieve bondgenootschappen en zorgde er lang voor dat Frankrijk geisoleerd bleef in Europa.
Totdat in 1890 de jonge Keizer Wilhelm II de oude Kanselier naar huis stuurde en Duitsland in een overmoedige confrontatie met haar toekomstige vijanden Rusland , Groot Britannie en Frankrijk dreef. Een voor het Duitse Rijk rampzalige oorlog maakte in 1918 een einde aan het Duitse Rijk en legde de basis voor de opkomst van Hitler.
Ziet u de parallellen met de situatie nu. Hoe gaan wij om met Rusland ? Laten wij ons leiden door een militair industrieel complex en een Amerikaanse EU politiek die voor iedereen levensgevaarlijk is ? Zijn wij Realpolitisch of zelfvernietigend ???
In de Koude Oorlog respecteerde het Westen de belangen van de Sovjet Unie omdat het nou eenmaal niet anders kon. De prijs van een oorlog was en is te groot. Wie wil er nou een nucleair conflict dat het einde van iedereen zou betekenen ? Reeds in 1960 waarschuwde president Eisenhower voor het Militair Industrieel Complex dat wel eens een gevaar voor de wereldvrede kon betekenen.
Zijn opvolger Kennedy stuurde zijn politiek aan tegen dit gevaar en werd er wellicht om vermoord in november 1963. Het MIC laat zich niet temmen. Het is een globalistisch georganiseerd amalgaan van wapenindustrie , pharma en politieke machtsconcentratie dat oorlog nodig heeft. Een bedreiging voor de wereld.
Na de val van de muur in 1989 kwamen we terecht in een monopolaire wereld omdat de Sowjet Unie als “vijand” verzwakte en zich zelfs ophief en uiteenviel. Het kapitalistische liberale westen zou nu de wereld beheersen en een tijd van ongekende vrijheid en welvaart zou aanbreken. Even leek dit ook zo maar met de opkomst van het internet en een enorme machtsconcentratie bij de internationale elites maakte een eind aan dit sprookje. Een Nieuwe Wereldorde ging zich opdringen en daar zitten we nu midden in. Corona is daarbij niets anders dan een vals middel om de nodige angst te ontketenen op wereldschaal.
Nu loopt de corona plandemie af en het kan snel gaan. Maar wat doemt er weer op ? Een escalerend conflict met Rusland dat gestuurd wordt door het nog immer aanwezige vooral Amerikaanse MIC. Levensgevaarlijk voor alle burgers van de Europese landen en ook die van Rusland natuurlijk.
Rusland is een oude natie in het oosten van Europa. Het heeft in de loop der eeuwen zich uitgestrekt over acht tijdzones tot aan Japan. Het is een trots land met vele minderheden en nationaliteiten. De Russisch orthodoxe religie is bepalend geweest voor de geschiedenis van Rusland en daar doen 70 jaar communistische terreur niets aan af. De Slavische identiteit dateert al van 1000 jaar terug.
Een westerse democratie is het Russische Rijk nooit kunnen worden. Het was of de knoet van de tsaren , de staatsterreur van de bolsjewieken of de chaos onder Boris Jeltsin die het lot van de gewone Rus bepaalde. Maar altijd was er er wel het besef van “Rodina” het vaderland. Het nationale lotsverbonden gevoel van bij elkaar horen door alle chaos van de geschiedenis heen. De Rus werd altijd geregeerd door “Vadertje Tsaar” met ijzeren hand, maar dan had je ook altijd nog “Moedertje Rusland”, het eindeloze en eeuwige grote Rusland waarin je kon verdwijnen en het leven kon vieren. Voor een orthodoxe gelovige Rus werd dat gevoel belichaamd door de Maagd Maria de Moeder Gods die het Heilige Rusland beschermt. Zelfs onder het communisme van de Stalintijd werd de Sovjet Unie afgebeeld als een moeder. In de Grote Vaderlandse Oorlog verloor de Sovjet Unie 28 miljoen mensen. De oorlog zit diep in ieders bewustzijn gegraveerd en wordt voortdurend gebruikt als samenbindend element van nationale lotsverbondenheid.
Alleen in 1814 streken de Russische kozakken neer in Parijs toen ze als onderdeel van een Heilige alliantie tegen Napoleon de strijd hadden gewonnen. Tsaar Alexander I riep alle Europese volken op tot de vorming van zo’n alliantie voor de vrede. Europa ging een tijd van Restauratie in. In de Krimoorlog in de jaren ’50 van de 19e eeuw waren het de Turken , Engelsen en Fransen die Rusland aanvielen op haar eigen gebied. Rusland verloor de strijd.
De Eerste Wereldoorlog plaatste Rusland in het geallieerde kamp tegen de Centrale Machten. In Augustus 1914 vielen de Russische legers Oost Pruisen binnen om er weer uitgeslagen te worden door de Duitse armee onder Von Hindenburg. Daarmee redde Rusland Frankrijk dat ternauwernood de Slag aan de Marne kon winnen. Paris was gered. Aleksandr Solzhenitsyn beschreef de gebeurtenissen meesterlijk in zijn boek Augustus 14.
De jaren daarna zagen we de ondergang van het tsarenrijk en de revoluties van 1917. Na de Februari revolutie kwam er een Voorlopige Regering die de oorlog met Duitsland en Oostenrijk Hongarije voortzette. Dit leidde tot de staatsgreep van de Bolsjewieken van Lenin en een burgeroorlog 7 tot 1921 duurde en definitief het sovjet regime inluidde.
De dood van Lenin leidde tot een machtsstrijd tussen Trotsky en Stalin die Stalin won. De jaren dertig kenmerkten zich door de Grote Terreur en de Zuiveringsprocessen waardoor miljoenen mensen getroffen werden. Het was een tijd van Goelags (staats concentratiekampen) en terreur. De Sovjet Unie werd een militair-industriële wereldmacht.
Na een niet aanvalsverdrag van Stalin met Hitler in 1939 zag het Westen de Sovjets nog meer als een vijand want Stalin verdeelde met de nazi’s Polen en bracht terreur en dood in Oost Europa. De Baltische landen werden bezet en Stalin ging over tot een oorlog tegen Finland dat echter moedig stand hield.
De aanval door Duitsland op de Sovjet Unie begon op 22 juni 1941 en schoorvoetend schaarde de Sovjet Unie zich in het geallieerde kamp. Hitler werd verslagen en Stalin , geconfronteerd met de Amerikaanse atoombom, eigende zich de in Potsdam overeengekomen gebieden toe. Midden Europa kwam onder Sovjet bestuur. De Koude oorlog was begonnen. Zeker toen de Sovjet Unie ook een atoommacht werd in 1949.
Door deze bipolaire wereld die na 1945 ontstond groeide het MIC uit tot staat in de staat in de VS. De politiek van brinkmanship (afgrondsdiplomatie) leidde bijna tot de nucleaire vernietiging van de wereld. Denk maar aan de beruchte Cubacrisis van 1962. Dertien dagen lang hing het lot van iedere wereldbewoner aan een zijden draadje. Als het fout was gegaan was ik als acht jarige omgekomen en had u dit artikel niet gelezen. Ook u zou verdampt zijn in de nucleaire hitte. De jaren hierna brachten ontspanning en wapenverdragen. Men kwam nader tot elkaar.
President Reagan kwam in 1980 aan de macht in de VS en nam een andere koers. De tijd van de haviken nam na het zwakke presidentschap van Jimmy Carter een aanvang. Reagan en het MIC stuurde aan op een confrontatie met het innerlijk verzwakte Rusland en lanceerde het “Starwars” programma. Door de overbewapening en technologische voorsprong van de VS werden de Russen uiteindelijk gedwongen tot concessies. Dit was de tijd van Michail Gorbatsjov die door glasnost en perestrojka ( openheid en hervorming) het sowjet communisme wilde hervormen. Het gevolg was dat het Sovjet rijk in chaos verviel en dat Gorbatsjov werd afgezet door Boris Jeltsin die het Sovjet rijk ontmantelde en liet uiteenvallen in 15 nu onafhankelijke staten. Rusland werd een republiek die het kapitalisme ging omarmen.
De periode na de val van het sovjet communisme in 1991 was een tijd van economische chaos en massale roof van de economische basis van Rusland door de zogenaamde oligarchen . Pas met de komst van Poetin in 2000 kwam hieraan een einde. Hij ontnam deze superrijken hun geroofde bezit en legde daarmee de basis voor zijn populariteit onder het volk. Deze onbekende ex KGB agent had met afgrijzen vanuit Oost Duitsland gezien hoe zijn Sovjet Unie uiteen viel en een willoze prooi werd van westers kapitalisme en roof van eigen makelij. Als jonge president was hij een verrassing voor menig Rus. Hij was een volleerd judoka , hij dronk niet en reisde heel het immense land af om ter plaatse de regionale elites te ontmaskeren als roofzuchtige criminelen. Hij ontzette ze met harde hand uit hun macht. Poetin werd een nationalist die zich weinig gelegen liet aan de democratische mores. Maar zijn populariteit nam alleen maar toe. Dat hij volgens eigen zeggen Tjetsjeense terroristen zelfs “op de plee” zou achtervolgen maakte hem bij de gemiddelde Rus alleen maar populairder. Het islamitische terrorisme dat hard toesloeg in Rusland werd op Stalinistische wijze vernietigd. De Rus kon weer trots zijn op zijn Rodina . Wat de wereld ook van Moedertje Rusland mocht denken, de immense weer opgebouwde militaire macht van het land zou ze wel anders doen denken. Het Russisch nationalisme was met succes wakker geschut door deze raadselachtige kleine gespierde kerel in het Kremlin.
Het is hier niet de plek om een uitgebreide analyse te maken over het Rusland van nu maar een paar punten verdienen nog aandacht. Ten eerste Oekraïne.
Oekraïne betekent letterlijk “grensland”. Het is het land waar Rusland werd geboren. In de 10e eeuw wilde de vorst van Kiev weten welke religie voor zijn volk het beste was. Hij koos voor het Grieks Orthodoxe Christendom en werd daarmee Vladimir de Heilige. Vlad betekent macht maar Mir is een ander belangrijk begrip. Het betekent meerdere dingen.: Wereld of gemeenschap maar ook vrede. Hij die de gemeenschap in vrede moet samenhouden en dus een door God uitverkoren vorst mag zijn.
Een Russisch Byzantijnse cultuur werd geboren. Ten oosten van de Dnjepr en ten noorden daarvan waren nieuwe vorstendommen ontstaan die handelden met de Vikingen die reisden tussen het Scandinavische gebied en Constantinopel. Zij handelden vooral in slaven en daarom spreken we gek genoeg van Slavische volken. Het Land van de Roes ontstond in de wijdse stroomgebieden van Dnjepr en Wolga. Novgorod en Moskou groeiden uit tot handelssteden met omringend land. In het Centrum een Kremlin of fort met daarin de vorst.
Later brak de periode van de Mongoolse overheersing aan. In de 13e eeuw reikte het Mongoolse Rijk van de Japanse Zee tot aan Krakau in Polen. De Russen brachten leenhulde aan hun Mongoolse khans totdat de vorsten van Moskovië zich in de 15e eeuw losmaakten van de Mongoolse Khans. In de loop van die tijd verenigden vorstendommen als Jaroslavl , Tver en Novgorod zich onder het Moskouse vorstenhuis van Iwan III en Iwan IV en werd Moskou het Russische centrum.
In de kerken was het Russische bewustzijn bewaard gebleven en toen Iwan de Verschrikkelijke de Zwarte Madonna van Kazan uit Mongoolse hand wist te halen was het gedaan met de macht van dat ruitervolk. De eenheid van Rusland onder de harde scepter van Iwan IV de Verschrikkelijke was gevestigd.
Rusland is dus ontstaan uit Oekraïne en de worsteling met de Mongolen.
Maar eeuwen lang heerste Polen-Litouwen over het westen van de Oekraïne. De orthodoxe kerk daar onderwierp zich aan het gezag van de Rooms katholieke Paus in Rome. Een culturele grens loopt nu dwars door Oekraïne. Oost Oekraïne spreekt Russisch en heeft een Russisch Orthodoxe cultuur terwijl het westen van het land meer affiniteit heeft met het Westen. Ziedaar een bron van het conflict in onze tijd. De NAVO wil Oekraïne beheersen maar Rusland ziet dit grensland als haar voortuin en vraagt daar begrip voor. De ideologie van het Westen staat dit op haar beurt weer niet toe.
Dan is er de Krim. Dit prachtige schiereiland in de Zwarte Zee werd in de 18e eeuw ingelijfd door Catharina de Grote. De islamitische Tataarse bevolking , die afstamde van de Mongolen , werd onderdaan van de Tsarina aller Russen. De Krim werd met Russen gekoloniseerd en nu is 88% van de bevolking Russisch. In 1954 gaf Chroestjev de Krim aan de Socialistische Sovjet Republiek Oekraïne als gebaar van respect voor het grote lijden dat het land had doorstaan in de Tweede Wereldoorlog. Het maakte voor de Krim niet veel uit want allen waren immers inwoners van die ene Sovjet Unie. Na de val van het Sovjet Rijk werd het probleem geboren. Van wie is de Krim ? Toen Poetin het inlijfde stond het Westen op het volkenrechtelijke standpunt dat het niet kon maar de meerderheid van de Krim bevolking vond het prima.
Het Oost West conflict bleef broeien. De Maidan revolutie had een westersgezind bewind in Kiev gebracht maar de oostelijke oblasten ( districten) scheidden zich af. Een wrede oorlog woedt nu al jaren met als triest hoogtepunt het neerhalen van MH17 in de zomer van 2014.
De Baltische landen werden in 1918 onafhankelijk van Rusland maar verloren hun zelfstandigheid weer in 1939 toen Stalin ze inlijfde onder het Non Agressie Pact met de Nazi’s. In 1941 veroverden de Nazi’s de drie landen en er volgde vaak een nare collaboratie van de bevolking met de Duitsers. De volledige Joods Baltische bevolking werd uitgeroeid…… De Sovjets kwamen in 1944-45 weer terug en een lange sovjet overheersing duurde tot 1991. Het verlangen om bij het Westen en de NAVO te horen was groot bij de bevolking. Litouwen, Letland en Estland zijn nu EU- en NAVO partners in Rusland’s voortuin. Toch zal Poetin dit alleen zien als een militair-strategisch probleem. De situatie in de Oekraïne ligt veel gevoeliger. Poetin verwijt het Westen terecht het niet nakomen van de afspraak dat de NAVO zich niet zou uitbreiden tot voor de grenzen van Rusland. Deze afspraak is door de NAVO bewust geschonden en dit is de kern van het gevaarlijke probleem waar we nu inzitten.
De huidige politici zijn van de post Wende generatie. Kohl, Schmidt en de oude Bush zijn dood. De Amerikaanse president Biden lijkt te lijden aan Alzheimer. Wie nu echt de baas is in de Verenigde Staten is erg onduidelijk .Tot overmaat van ramp staat nu een onervaren ploeg politici tegenover de Russische Beer en de beer gromt gevaarlijk. Hij heeft ons veel te verwijten en vaak met recht. Het MIC wil oorlog want oorlog is winst. Moge het goed aflopen.
Expositie Pompeii Eternal City Brussels nov 2018
Deze galerij bevat 36 foto's.
Joan Derk van der Cappelle tot den Pol schreef in 1781 anoniem dit pamflet. Hij riep op de Oranjes af te zetten , het volk te bewapenen en democratie te vestigen. Dit leidde tot de patriotten opstand die in 1787 door Pruisische troepen werd neergeslagen.
Een prachtig engelstalige kanaal over de oude beschavingen.
MEER : https://www.youtube.com/channel/UCVFwI1kt71b-1xKq1_g-Gyg/videos
Het verhaal van Orpheus en Eurydice wordt verteld in Metamorphosen 10:1-63 van de Romeinse dichter Ovidius. Orpheus, zoon van de god Apollo was een dichter, beroemd om zijn lierspel. Met de muziek van zijn lier betoverde hij mens en dier. Zijn muziek was zo mooi dat zelfs de bomen en rotsen hem volgden op de klank. Orpheus trouwde met de mooie bosnimf Eurydice. Zij werd echter op hun huwelijksdag gebeten door een giftige slang waar ze op trapte toen ze vluchtte voor een ongewenste aanbidder. Ze stierf aan de beet. Orpheus was hierover zo diep bedroefd dat hij in de onderwereld afdaalde om de schimmen en de heerser van de onderwereld zijn droevenis te tonen en te smeken om de terugkeer van Eurydice. Met zijn muziek kreeg hij Pluto (gr.Hades) zover dat Eurydice hem terug naar de aarde mocht volgen. Voorwaarde was dat hij niet naar haar zou kijken tot ze uit de dodenwereld zouden zijn. Op het laatste ogenblik keek Orpheus toch om en Eurydice verdween nu voor altijd in het schimmenrijk. Na het verlies van zijn geliefde vrouw verachtte Orpheus de vrouwen, die zich juist erg tot hem aangetrokken voelden. Hij werd daarom aangevallen en verscheurd door de razende maenaden (1) van Ciconia in Tracia. Hoewel het verhaal zo natuurlijk triest afloopt zijn de zielen van Orpheus en Eurydice uiteindelijk toch verenigd.
Jean-Baptiste Camille Corot (1796-1875): Orpheus leidt Eurydice de Onderwereld uit (1861)
De opera van Christoph Willibald von Gluck (1714-1787) Orfeo ed Eurydice (1762) Een mythe waarin de betoverende werking van muziek en poezie een hoofdrol speelt is natuurlijk een zeer inspirerend gegeven voor componisten. De halfgod Orpheus, die met zijn zang- en snarenspel mensen, dieren, planten, goden, ja zelfs stenen en gevoelloze monsters in vervoering kon brengen, is dan ook bezongen in liederen, symfonische gedichten, opera’s en andersoortige muziekdramatische werken, vanaf de prille zeventiende eeuw (Peri, Monteverdi) tot en met de twintigste (Stravinsky). Op 5 oktober 1762 vond de eerste opvoering van Orfeo ed Eurydice plaats in het Burgtheater in Wenen ter gelegenheid van de verjaardag van keizer Franz van Oostenrijk. Vanwege deze vrolijke aanleiding zag Gluck zich genoodzaakt zich te houden aan het verplichte ‘lieto fine’, de bij de Opera seria traditionele ‘happy ending’, en af te wijken van het tragische en nogal bloeddorstige einde van de Orpheus-mythe zoals die was opgetekend door Ovidius en Vergilius.
Orphee et Eurydice door Christoph Willibald Gluck. Theatre musical de Paris – Chatelet. Orchestre revolutionnaire et romantique, Orfeo : Magdalena Kozena , Eurydice : Madeline Bender , Amor : Patricia Petitbon Monteverdi Choir. Regie Robert Wilson, Dirigent John Eliot Gardiner.
Orpheus bij de Thraciers
De opera is opgebouwd uit vijf scenes De eerste scene toont direct een van de meest tragische gedeelten van het verhaal: de rouw om de dood van Eurydice. Het vrolijke bruiloftsfeest van Orfeo en Eurydice, de dramatische omslag door de boodschapper die komt vertellen over Eurydice’s plotselinge dood In de tweede scene daalt Orfeo (begeleid door lugubere, razendsnelle strijkers-tremoli) af naar de donkere grotten aan de oevers van de Styx. Dan volgt een prachtige, bijna vermakelijke scene waarin duidelijk te volgen is hoe door Orfeo’s magische muziek (herhaaldelijke, steeds indringender wordende, smekende aria’s, begeleid door zacht harpgetokkel), de Furien langzaam maar zeker overstag gaan. De derde scene begint met Orfeo en Eurydice een paradijselijke klankschildering van de eeuwigheid, het Elysium ( de onderwereld ) Echter, in de vierde scene, raakt hij haar weer kwijt. Orfeo, die de verwarring en beschuldigingen van Eurydice, die zijn ongenaakbare gedrag verkeerd uitlegt, niet langer kan verdragen, keert zich om en Eurydice sterft nogmaals. Dan klinkt Orfeo’s wonderschone hartverscheurende aria ‘Che fare senza Eurydice!’ (wat moet ik zonder Eurydice!). Wanneer hij zich daarna wanhopig van het leven wil beroven verschijnt als een Deus ex Machina Amor,de god van de liefde ,die Eurydice weer tot leven brengt. Een triomfantelijk loflied op de liefde besluit de opera. (1) http://nl.wikipedia.org/wiki/Maenaden
Cervelli Orfeo ed Eurydice
Slavenfort Elmina in Ghana
Over een glijbaantje tuimelden de slavinnen naar de ‘deur zonder terugkeer’. Buiten het slavenfort Elmina aan de Ghanese kust wachtte een Nederlands schip dat hen naar Amerika zou brengen. ‘Er zijn nog steeds Nederlanders die geschokt zijn als ze hier komen, die niet weten dat er slavenhandel was’, zegt Charles Adu-Arhin in zijn kantoortje waar lang geleden Nederlandse soldaten kwartier hielden.
Adu-Arhin is hoofd onderwijsprogramma’s van het museum Elmina, tegenwoordig een toeristische attractie, opgeknapt met Nederlandse hulp. Hij heeft gehoord dat Nederland graag ‘driehonderd jaar diplomatieke betrekkingen’ met Ghana wil vieren. Wat er voor de Ghanezen te vieren valt, zou hij niet weten. ‘Vieren is niet zo’n goed woord. Mijn familie is vroeger weggevoerd. Moet je dat vieren? Het lijkt me niet. Maar als de festiviteiten de geschiedenis van de slavenhandel onder de aandacht brengen, is er misschien iets voor te zeggen.’
Het laatste woord over de transatlantische slavenhandel, waarvan Elmina het symbool is, is nog lang niet gesproken. In Durban is een internationale conferentie van de Verenigde Naties in volle gang, mede over dit onderwerp. Een zeer omstreden conferentie, want er is sprake van schuld en boete, van herstelbetalingen voor het aangerichte menselijk leed en de schade.
Rond de slavenhandel zweven nog steeds talloze taboes, misvattingen, trauma’s en gevoeligheden, zegt Adu-Arhin uit ervaring. Hij en zijn collega’s zijn voorzichtig in wat ze de Ghanese kinderen die hier met hun schoolklas langskomen vertellen. Adu-Arhin: ‘We kijken uit dat we geen oude wonden openrijten. Waar al die slaven vandaan kwamen, is nog steeds een heel gevoelige kwestie. Krijgsgevangenen uit Afrikaanse oorlogen werden aan slavendrijvers verkocht; er waren koningen bij betrokken, chiefs, familieoudsten. Uit alle volkeren.
‘De Ghanezen willen niet praten over slaven. Het is een beladen woord. Als je mij een slaaf noemt, kan ik naar de rechter stappen. We moeten het heel voorzichtig te berde brengen. Voor de komst van de Europeanen was hier al slavernij, maar anders. Het waren meer bedienden, die hun vrijheid konden krijgen als ze hun werk goed deden. Er waren zelfs slaven die legercommandant waren. Sommigen trouwden met een dochter van hun baas en werden deel van de familie. Door de aanwezigheid van Europese slavenhandelaren veranderde dat. Als je slaven aan Europeanen verkocht, kon je felbegeerde goederen krijgen.’ Dat verhaal vertelt Adu-Arhin alleen in detail aan studenten, niet aan scholieren.
De Afrikaans-Amerikanen, nazaten van de verscheepte slaven, verzetten zich tegen deze lezing van de geschiedenis, zegt hij. Zij komen met bussen vol bij Elmina op zoek naar hun wortels. ‘In hun ogen kwamen de Europeanen om Afrikanen te stelen. Dat is waar, maar dat de Afrikanen volop meededen, horen ze niet graag.’
De slavernij was in Ghana ook niet verdwenen met de officiële wereldwijde afschaffing in de negentiende eeuw, zegt Adu-Arhin. Nederlanders ronselden ‘vrijgekochte’ slaven als soldaten voor het leger in Indië. In Ghana kwam er een eind aan de slavernij in het begin van de twintigste eeuw, onder het Brits koloniaal bestuur, maar in Mauritanië en Sudan bestaat nog steeds slavernij, zegt hij. In West-Afrika worden kinderen door misdaadbenden geroofd of van arme ouders gekocht en verkocht als kindsoldaten of dwangarbeiders. Dat hoort allemaal bij het verhaal over de slavenhandel, vindt Adu-Arhin.
De Nederlandse ambtenaren die de viering van driehonderd jaar diplomatieke betrekkingen voorbereiden, willen de geschiedenis van de slavenhandel niet negeren. Maar het doel is toch anders: de festiviteiten moeten bijdragen aan wederzijds respect en vriendschap. Er is meer dan de nare geschiedenis van slavenhandel. Ghana is een land met een rijke cultuur, en Nederlanders hebben ook dat al lang geleden ingezien.
In 1701 trok David van Neyendael van Elmina het binnenland in op weg naar het hof van de koning van Ashanti, de asantehene. Hij kwam als officiële gezant, als diplomaat, en bleef een jaar in de Ashanti-hoofdstad Kumasi. In die tijd hadden de Ashanti onder leiding van asantehene Osei Tutu een groot rijk gevestigd door buurvolken te onderwerpen. Van Neyendaels verblijf was het begin van hechte banden tussen Nederland en Ashanti, min of meer op voet van gelijkheid. Nederland bleef gezanten sturen en sommigeAshantiprinsen studeerden in Nederland, zoals meeslepend beschreven in Arthur Japins boek De zwarte met het blanke hart.
De komst van Van Neyendael in Kumasi is een goedgekozen moment voor de viering van diplomatieke betrekkingen, ook al arriveerden de eerste Nederlanders een eeuw eerder aan de Ghanese kust, vindt Benedict Der, hoogleraar geschiedenis aan de universiteit van Cape Coast, niet ver van Elmina. In zijn werkkamer op de uitgestrekte universiteitscampus zegt hij: ‘Voor het eerst werd een gezant niet alleen als handelsvertegenwoordiger maar ook als ambassadeur gezien. Dat ze kinderen van belangrijke personen naar Nederland lieten komen was een diplomatiek gebaar. Natuurlijk wel in het belang van de handel. Aanvankelijk wilden de Nederlanders het delven van goud in wat nu Ghana is zelf ter hand nemen, maar dat stuitte op verzet van Afrikanen. Daarom waren politieke allianties nodig en Ashanti was de opkomende macht.’
De rol van de Nederlanders en Britten bij de slavenhandel wordt nogal overschat, meent Der, die een studie maakte van het onderwerp. Dat komt ook door de arrogantie van de Hollanders, die Elmina en de andere forten aan de kust als koloniën zagen. Rond Elmina groeide een vernederlandse gemeenschap en nog steeds zijn er in het dorp bij het fort veel Nederlandse namen te vinden van Afrikaanse families met een verre Hollandse voorvader. Veel van wat we weten uit die tijd komt uit Nederlandse bronnen, die de Nederlandse macht groter voorstelden dan die was. In werkelijkheid hadden de Europeanen buiten hun forten weinig te zeggen volgens Der. ‘Als de betrekkingen met Afrikaanse vorsten goed waren, bloeide de handel. Zo niet, dan kwam die tot stilstand.’
De visie dat de Europeanen na hun komst de Afrikaanse geschiedenis domineerden is fout, meent Der. Dat gebeurde pas aan het eind van de negentiende eeuw, toen de Nederlanders vertrokken en de Britten overgingen tot de daadwerkelijke onderwerping van wat toen de Goudkust heette. ‘Het Ashanti-rijk ontstond in de eerste plaats uit een onafhankelijkheidsoorlog tegen het Denkyira-rijk. In de tweede plaats wilde Osei Tutu zonder tussenkomst van anderen met de Nederlanders aan de kust kunnen handelen. Die handel bestond ook niet alleen maar uit slaven. Tot ver in de achttiende eeuw was goud heel belangrijk.’
De transatlantische slavenhandel was een grootschalige mensenroof, maar het beeld van Europeanen die West-Afrika afstroopten, klopt niet, meent Der. Het was eerder een samenloop van omstandigheden. ‘De Afrikanen waren de leveranciers van slaven en dat gegeven heeft tot veel discussie geleid over de morele kant van de zaak. In die tijd werden er juist veel grote oorlogen uitgevochten. Die hadden politieke oorzaken, het was niet het doel om krijgsgevangenen te maken om als slaven te verkopen.’ Maar plotseling was er een nieuwe markt voor de slaven in de Europese forten aan de kust. ‘Met de verkoop konden de oorlogen weer worden betaald.’
Tijdens zijn onderzoek naar de slavenhandel ontdekte Der nog iets: ‘Veel historici beschrijven de slavenhandel als iets dat alleen in het zuiden voorkwam. Maar al in de achttiende eeuw had het zich ver naar het noorden uitgebreid. Tot in Niger waren benden slavenjagers actief. Nog aan het eind van de negentiende eeuw wemelde het in het noorden van Ghana van die benden.
‘De meeste slaven werden opgenomen in de Ashanti-economie. Gewone boerenfamilies hadden een stuk of tien slaven om het land te bewerken, chiefs hadden er vaak wel honderd, die werkten op plantages met cola-noten, mais en yam, of in de goudmijnen. Ze waren de lastdragers in het leger of huisbedienden. De slavenhandel in het noorden ging nog lang door na het einde van de transatlantische slavenhandel en zelfs na het verbod op huisslavernij in 1874. Pas in de jaren twintig was het echt voorbij met de slavernij in Ghana.’
In Kumasi is niets meer over van het oude paleis waar Van Neyendael zijn opwachting maakte. De Britten verwoestten het in 1874. Nu woont de koning in een paleis op een heuvel aan de rand van de stad. Hij is een jonge koning, die vorig jaar werd gekozen . Hij koos de naam van de beroemde stichter van het Ashanti-rijk uit Van Neyendaels tijd: Osei Tutu II.
De ‘oppertaalkundige’ aan het hof, die namens de koning spreekt, is niet in het paleis, ook niet in het nabijgelegen traditionele gerechtshof. Hij is ziek, zegt een medewerker van de voorlichtingsdienst van de asantehene. Hij stuurt een bode mee naar de woning van Nana Danso. De bode kan meteen tolken, want de oude edelman (hij is 83) spreekt weinig Engels.
Nana Danso wil graag vertellen, zegt hij in zijn ontvangstkamer, al voelt hij zich vandaag zwak en heeft hij moeite uit te komen boven het doordringende gezang van een religieuze sekte die om de hoek een bijeenkomst houdt. Want het is goed dat Nederland de diplomatieke betrekkingen wil vieren. Het is een eer dat mogelijk de prins van Oranje bij de asantehene op bezoek zal komen. De Britse prins Charles is al geweest.
In de tijd van de eerste Otumfuo (‘zijne majesteit’) Osei Tutu kwamen de Nederlanders ‘vooral om te handelen’. ‘Goud tegen stoffen en uw mensen brachten ook bouwmaterialen. Uit de handel groeide vriendschap. Uw mensen woonden in Elmina en moesten hiernaar toe komen lopen. Dat konden ze niet, ze lieten zich dragen, daar betaalden ze Afrikanen voor. Eerst kwamen ze om ons te bespioneren, om te kijken of ze zich hier ook konden vestigen. Ze zagen dat ze beter in Elmina konden blijven. Daarom bleven de verhoudingen goed.’
De handel in slaven was een treurige kant van de samenwerking, zegt de oude edelman. ‘Het was nooit de bedoeling van de Ashanti om in slaven te handelen met de blanken. Er heeft ook nooit een handelsakkoord bestaan waarin wij toezeggen slaven te verkopen. Maar uw mensen drongen er sterk op aan. Sommige Ashanti-vorsten waren er zeer tegen. Andere lieten zich verleiden of werden door uw mensen gedwongen. Die kwamen hier naartoe om de slaven uit te zoeken. Ach, in die tijd waren we niet wijs.
Elf jaar eerder bezocht ik het World Trade Center in New York. Ik kon niet weten welk drama zich zou voltrekken op 11 september 2001.
Hier de folder die ik bij het bezoek kreeg.
RYTHOVIAAN 